Królestwo Argos - Demetrios

Państwo
Pełna nazwa państwa: Królestwo Argos
Pełne imię i tytuł władcy: Ramiriusz, Król Argos, Wielki Książę Zingary, Hrabia Koryntii, Margrabia Koraji  
Ród panujący: Amaliusze
Ustrój: (nazwa skrótowa) Monarchia stanowa
Opis ustroju: (opis)  Władza znajduje się całkowicie w rękach króla. Tron jest dziedziczny, podług starszeństwa w linii męskiej. Król jest najwyższym suwerenem. W przeciwieństwie do Akwiloni tu panuje zasada "wasal mego wasala jest moim wasalem". Do prerogatyw królewskich należy między innymi decyzja o wojnie i pokoju, stanowieniu praw, beneficja, podatki, obsada urzędów w administracji centralnej.
U boku króla obraduje Rada Królestwa składająca się z przedstawicieli Arystokracji i najbogatszych rodów. Przynależność do Rady zależy całkowicie od woli Króla, który osobiście powołuje członków Rady. Przedstawicielom stanów Król może udzielić audiencji, wysłuchać ich próśb i wydać wyrok jako najwyższy sędzia. W prowincjach władza należy do lokalnych feudałow, wasalow króla, korzystających z nadanych przezeń przywilejów. Podlegają oni jednak co jakiś czas kontroli ze strony specjalnych królewskich urzędników, całkowicie zależnych od króla i działających w jego interesie.

Historia powstania:
Źródła:
Hyboryjczycy wymieniani są w licznych pracach historyków imperium, wśród których najwazniejsza to: Etnograficzne dzieło, opisujące ludy hyboryjskie "Hyboria" Gajusza Korneliusza Florusa, " Historia Wojen Hyboryjskich" Fabiusza Starszego, opisująca dzieje wojen pomiędzy ludami Hyboryjskimi a Imperium, "Dzieje" Oktawiusza Trogusa, opisująca historię Imperium oraz "Nowa Historia" Helenosa, opisująca między innymi dzieje Hyboryjczykow.  Zaś z czasów nam niemal współczesnym "Dzieje Hyboryjczykow" Howardosa z Taranti i "Hyboria" Spragiusza z Messantii.
Ludy hyboryjskie zamieszkiwały północne ziemie zachodniego kontynentu, prowadząc niekiedy wojny z Imperium, które z trudem zdołało opanować część ziem hyborskich,  jednakże po klęsce w Wąwozie Sylwiańskim i po stracie 4 legionów imperium zrezygnowało z przyłączenia całej Hyborii do Imperium, uznając jej podbój za ekonomicznie nieopłacalny. Tym sposobem większa cześć Hyboryjczykow pozostała  niezależną grupą ludów, które to handlowały z imperium to pozostawiały z nim w konflikcie zbrojnym. Tak było za czasów świetności imperium, sytuacja zmieniła się jednakże w czasie kryzysu imperium i związanymi z nim wojnami domowymi. Kryzys i wojny domowe tak osłabiły imperium, że nie było one już zdolne ani do przeciwstawienia się tendencjom separatystycznym ani naporowi barbarzyńców, wśród których były także ludy Hyboryjskie.
Plemiona hyboryjskie jeszcze przed wielką wędrówka ludów podzieliły się na dwa odłamy, mianowicie, Hyboryjczykow zachodnich ci Hyboryjczy osiedlili się na południu kontynentu, zakładając Wielkie Księstwo Poitan,  zalążek obecnego Królestwa Akwilonii. (https://medievalpbf.forumpolish.com/t220-krolestwo-akwilonii-tomsn).
Drugi odłam Hyboryjczykow, mianowicie Hyboryjczycy wschodni wykorzystawszy zdobytą flotę imperialną kilkakrotnie zdołali się przeprawic na wschodni kontynent, gdzie przetoczywszy się przez ziemie Teutonow i Zakonu osiedlili się na południe od obecnych ziem Republiki Złotogrodzkiej, gdzie z czasem przyswoili sobie częściowo kulturę imperialną.  Jednakże napór nowych grup hyboryjskich z tej grupy spowodował,  ze wczesniejsza grupa zmuszona była szukać nowych siedzib dla siebie. I tak około drugiej połowy V wieku Teodoriusz, wódz Hyboryjczykow skorzystał z okazji jaką dała mu możliwość wmieszania się do walk wewnętrznych w prowincjach zarządzanych przez Gajusza Kasjusza, który w tym czasie prowadził walkę z niejakim Decymusem Scewolą. Na zaproszenie Gajusza wkroczył jako sojusznik na tereny opanowane przez Scewolę, który naciskany od zachodu przez wojska  Kasjusza a od wschodu przez Hyboryjczykow Teodoriusza  musiał ulec przeważającym siłom. Kasjusz liczył iż po opłaceniu odpowiedniej kwoty uda mu się odesłać kłopotliwych sprzymierzencow z powrotem, gdyż sam zamierzał niepodzielnie rządzić na tych ziemiach. Jednakże nie docenił ambicji Teodoriusza, który postanowił zająć miejsce Kasjusza w roli władcy regionu. Wojska Tedoriusza zadały w bitwie pod Messantia druzgoczącą klęskę armii Kasjusza, który sam w niej poległ. Spowodowało to, że w regionie nie było już nikogo zdolnego przeciwstawić się ambicjom Teodoriusza, który po tym zwycięstwie tryumfalnie wkroczył w mury Messantii, która stała się stolicą jego królestwa.
Dzięki korzystnemu położeniu państwo świetnie się rozwijało ekonomicznie, zaś tolerancyjna polityka wewnętrzna wobec ludności imperialnej sprawiły że ludność ta stosunkowo szybko uznała władzę Teodoriusza, zwlaszcza, ze ten nie żądał tak nadmiernych podatkow jak cesarscy urzednicy, a i te które płacono szły na potrzeby miejscowe, nie zaś ns potrzeby odległej stolicy Imperium Velarum. Ponadto działalność kapłanów Mitry spowodowała,  że ludność ta przyjela wiarę w Mitre, zrywajac tym samym z ostatnim ogniwem łączącą ją ze stolicą starego imperium.
Dzięki zrecznej polityce Królestwo Argos mogło się w spokoju rozwijać, zaś jej dwa ludy zzasymilowali się ze sobą, tworząc symbiotyczna kulturę  łączącą pierwiastki hyboryjskie z pierwiastkami imperialnymi. Zaś sam rozwój państwa doprowadził z czasem do wykształcenia się monarchii stanowej.

Opis państwa: Państwo wzorowane na Rzymie z germanskim polotem z luźnym nawiazaniem do Argos Howarda i krajów iberyjskich.
Religia panująca: Mitraizm
Opis religii:
"Mitra chce, aby ludzie stali przed nim wyprostowani, a nie pełzali na brzuchach jak robaki i przelewali krew zwierząt na jego ołtarzach. Skromna i pozbawiona ozdób w porównaniu z pełnymi przepychu świątyniami innych kultow kaplica była urządzona z prostotą i godnością, charakterystyczną dla kultu Mitry. Sufit był wysoki, ale nie łukowato sklepiony, jak ściany i podłoga ze zwykłego, białego marmuru. Tylko cienki, złoty fryz zdobił ściany. Za ołtarzem z czystego, zielonego nefrytu nie splamionego krwią ofiar, wznosił się postument, a na nim posąg boga z potężnymi barami, jasną twarzą o szerokich otwartych oczach, patriarchalną brodą i z gęstymi kędziorami przytrzymywanymi na skroniach przez wąską obręcz. Jest to dzieło sztuki w jej najczystszej postaci – świadectwo artyzmu wysubtelnionego ludu, nie ograniczonego pętami konwencjonalnego symbolizmu. To tylko symbol boga. Nikt nie wie, jak Mitra wygląda naprawdę. Ten posąg przedstawia go w wyidealizowanej ludzkiej postaci, tak bliskiej doskonałości, jak tylko człowiek może sobie wyobrazić. On nie żyje w tym zimnym kamieniu, jak to twierdzą kapłani pogandkich kultow, ani w ogniu kak twierdzą wyznawcy Ognia. Mitra jest wszędzie – nad nami i wokół nas, i śpi wiecznym snem między gwiazdami, ale widzi nas i słyszy. Zawołaj go."
Z "dziejów Hyboryjczykow" Howardosa z Tarantii
Mitra jest najczęstszym kultem występującym wśród Hyboryjczykow. Jest to kult monoteistyczny. Religia ts posiada mnóstwo świętych,  lecz tylko jednego boga. Wyznawców Mitry charakteryzuje podejrzliwosc w stosunku do wyznawców obcych kultow. W porównaniu do wielu obcych bogów,  nawołujacych do mordów i gwałtów,   Mitra jest stosunkowo „grzecznym” bogiem, utrzymującym swych wyznawców na wysokim poziomie. Teologia jest oparta na sprawiedliwości i bardzo mocnym sensie prawdy i kłamstwa. Wyznawcy Mitry są przygotowywani do walki za sprawiedliwość i zachęcani do przebaczania bliźnim.
Kult Mitry jest kultem scentralizowanym i hierarchicznym. Na czele stoi Najwyższy Kapłan któremu podlega całe shierarchizowane duchowieństwo. Świątynie boga są wolne od ozdób. Kapłani odzwierciedlają pobożnych i ascetycznych ludzi przez co łatwo zwracają na siebie uwagę. Kapłani utrzymują się z datków wiernych oraz z beneficjow i nieraz z pracy rąk własnych.
Mitra nie potrzebuje skarbów i wymyślnych ozdób na swoją cześć. Chce oddania i modlitw, a nie zbędnych poświęceń. Brzydzi się ofiar z ludzi praktykowanych w innych religiach czy nawoływania do mordu niewiernych.


Opis kultury: Kultura Klasyczna i rycerska, zasadniczo podobna do kultury akwilonskiej. Oficjalnym językiem jest argosjanski. Oprócz niego można usłyszeć język Zingarianski, Koryncki, Korajski, uważa się je jednak za lokalne dialekty języka argosjanskiego.

Społeczeństwo: Stany
1. Szlachta, warstwa ta dzieli się na:
- Grandow -  Możnowładctwo, wyższe duchowieństwo
- Ekwitów - Średnia szlachta, średnie duchowieństwo
- Rycerstwo - niższa szlachta, niższe duchowieństwo.
2. Mieszczanstwo, dzielące się na:
- Patrycjat - Członkowie rady miejskiej, najbogatsi kupcy, bogaci rzemieślnicy.
- Pospolstwo - Średniozamożni rzemieślnicy i drobni kupcy.
- Plebs miejski - Wyrobnicy, służba, żebracy, margines społeczny, czeladnicy
3. Chłopstwo, dzielące się na:
- Wolnych Chłopów posiadających alodium
-  Czynszownikow - osobiście wolni, płacący czynsz
- Plebs wiejski - Chlopi nie posiadający ziemi, służba wiejska, parobkowie, ogólnie chłopi nieposiadajacy własnego skrawka ziemi.
Niewolnictwo jest także  i tu zakazane religijnie to też jest ono w zaniku.
Ekonomia: Opiera się na handlu, rolnictwie i hodowli. Do ważnych dziedzin ekonomiki należy także szkutnictwo, górnictwo, rzemiosło. Większe ośrodki miejskie i posiadłości feudałow produkują głównie na eksport,  mniejsze na potrzeby lokalnych rynków. Eksportuje się zboże, owoce, wino, cukier, drewno, wyroby zwierzęce i wyroby miejscowego rzemiosła. Reeksportuje się także towary sprowadzane z innych państw. Podobnie jak w Akwilonii podatki zbierane są raz do roku przez miejscowych feudałow, płacących koronie między innymi tarczowe, odpowiedniki regaliow w monecie. Korona czerpie swe dochody także z cel, dochodów z królewskich majątków, z dzierżawy krolewszczyzn, świadczeń pieniężnych ze strony mieszczanstwa oraz z wielu innych świadczeń ludności na rzecz korony.

Wojskowość: Występuje symbioza tradycji rycerskich i imperialnych.
Do podstawowych formacji wojskowych należą:
- Klibanariusze - ciężka jazda rycerska
- Lekka jazda lucznicza - zasadniczo współdziałajaca na polu bitwy z Klibanariuszami
- Legion - ciężka piechota, pozostałość tradycji imperialnych, część może służyć na okrętach
- Lekka piechota lucznicza - wspomaga legionistów na polu bitwy, służy często na okrętach
- Flota Królewska - Okręty wojenne króla
- Miasta zobowiazane są do obrony potocznej, z tym, że nadmorskie zobowiazane są do wystawienia odpowiedniej ilości okrętów wojennych bądź uzbrojenia takowej ilosci okrętów handlowych.

Nazwy rodów możnowładców:
- Guzmaniusze
- Askariusze
- Emiliusze
- Fabiusze

Mapa: {w zależności od raju państwa}