Dział militarny

Wojna jest motorem postępu, a już na pewno na PBF-ach. Nic więc dziwnego, że mechanika dotycząca wojsk i wojny zajmuje większą część całości mechaniki. Opis wojny z punktu dyplomatycznego i politycznego jest w osobnym dziale, ten natomiast skupia się na


W grze mamy trzy występujące rodzaje wojsk. Są to:

  -Wojska stałe(zaciężne)
  -Pospolite ruszenie
  -Flota wojenna

Spośród nich wyróżnione są oddziały i jednostki, które zostały opisane poniżej.


Gdy jeden z krajów wypowie wojnę drugiemu nadchodzi czas konfliktu zbrojnego. Najczęściej deklaracja wojny jest ogłaszana wraz z rozpoczęciem ataku.

Wojna podzielona jest na tury. Uczestnicy konfliktu, jak i osoby, które chcą w niej interweniować, muszą wysłać taktykę do przynajmniej jednego z mistrzów gry. Prewencyjne taktyki obronne powinny być umieszczone w temacie "Taktyka obronna", na forum wewnętrznym państwa, zwanym też tajnym forum.

Między następnymi turami wojny musi minąć co najmniej 24 godziny, podczas których jej uczestnicy będą mieli czas na napisanie taktyki. Najczęściej daty, do których będzie trzeba wysłać taktykę będą określone od razu, w temacie z wojną, której on dotyczy.

Tur wojny w czasie jednej tury rozliczeniowej może być więcej niż jedna.


Czym jest taktyka?
Gracz jest reprezentowany przez postać władcy, która "realnie" przebywa w jednym miejscu o jednym czasie. W związku z tym jeżeli nie dowodzi on bezpośrednio wojskami to robi to którychś z wodzów. Jeżeli będziemy osobiście prowadzić armię na polu bitwy część rozkazów może być podawanych w czasie rzeczywistym, po za wcześniej wysłaną taktyką, jednak w przypadku gdy dowodzi jeden z wodzów to jego planem wojennym jest właśnie wysłana taktyka.

Taktyka jest to zbiór rozkazów, które wykonają nasze wojska, często jest to opis tego jak będzie wyglądał postęp wojska wraz z zdobywaniem kolejnych terenów. Każdy gracz ma własne podejście do opisywania swoich strategii, dlatego też nie ma narzuconego jednego sposobu ich pisania. Ważne, aby była ona czytelna i dokładnie opisane były kierunki ataku(bądź też obrony), oraz liczebność wojsk biorących w nich udział. Mistrz gry bądź wojny nie powinien być zmuszony domyślać się jakie intencje miał autor taktyki. Aby taktyka była bardziej czytelna praktycznie zawsze stosuje się mapy.

Trzeba wiedzieć, że wodzowie to często osoby kompetentne i przystosują rozkazy do obecnych warunków. W zależności od swobody w interpretacji rozkazów, umiejętności i sytuacji mogą zmienić swoją taktykę, jeżeli uznają, że dzięki temu zyskają większą przewagę nad wrogiem. Wyjątkiem jest rozkaz, który zostanie wyraźnie opisany jako bezwzględny. Aby gracze mieli większy wpływ na swoją kadrę oficerską na samym dole tego tematu są opisani dowódcy wojsk i ich umiejętności. Dobry generał łatwiej dostosuje taktykę do sytuacji na froncie i zwiększa szansę na zwycięstwo.

Tura wojny jest rozstrzygana na podstawie porównania taktyk, wodzów i sił wszystkich stron. Pod uwagę brane są także wszelkie modyfikatory, jakie gracze mogą otrzymywać. Nie są one ściśle sprecyzowane po za trzema: poparciem w kraju, zaopatrzeniem i doświadczeniem, z których dwa ostatnie są opisane poniżej. Poparcie wpływa bezpośrednio na morale wojska i niskie poparcie może powodować dezercję, a nawet bunty.

O innych gracze będą informowani w pośredni sposób, a z częściej występujących będą to:
- korzystna lub niekorzystny pogoda
- zmęczenie wojsk
- choroby


Proszę zaznaczać w taktyce, kiedy ofensywa lub obrona jakiejś pozycji będzie miała status kluczowej. To będzie oznaczać, że dowodzący armią będą podejmowali wszelkie środki, aby tą pozycję zdobyć, albo utrzymać. Może to spowodować, że pozostałe rozkazy nie zostaną wykonane.

Gracze otrzymują dowolność w wymyśleniu i wyposażeniu własnych jednostek, oczywiście spodziewam się standardowych i dobrze aby takie były, ale jeden będzie wolał ciężkozbrojną piechotę i lekką kawalerię, a inny postawi na ciężkiej konnicy, strzelcach, a piechota będzie tylko jako garnizony fortów i miast, a także do umierania. Dobrze, jeżeli nazwa jednostki będzie w przybliżeniu mówić w co jest uzbrojona i jaki typ, ale niektóre specjalne czy elitarne choćby gwardie noszą własne nietypowe nazwy.

Dla jednostek specjalnych czy gwardii gracze powinni wykreować samodzielnie ich wyposażenie nawet jeżeli nie robili tego dla innych. Są to na tyle wyjątkowe jednostki, dobrze wyszkolone no i limitowane jednostki, że należy im się większa uwaga. Może być, że lekko uzbrojona elita dostanie większe limity niż gdyby była mocno opancerzona, co związane jest z większą śmiertelnością tych pierwszych.


Standardowy podział jednostek prezentuje się następująco:

Lekka Piechota (Lekkozbrojni)
Ciężka Piechota (Ciężkobzbrojni)
Pikinierzy
Lekka Kawaleria
Strzelcy Konni
Ciężka Kawaleria
Łucznicy
Kusznicy

Warto zauważyć, że przy lekkiej i ciężkiej piechocie domyślna jest broń ręczna, a więc nie włócznia czy też broń dwuręczna. Ciężka kawaleria nie oznacza rycerzy, ale rycerze są ciężką kawalerią w jeszcze lepszej odsłonie.

Rycerze są jednostką specjalną typowych państw feudalnych pozyskiwaną tylko podczas ogłoszenia wici i zebrania pod broń rycerstwa.

O ile istnieje dowolność w rodzajach oddziałów to ich uformowanie jest stałe, tak aby było jasne dla wszystkich. Dzieli się ono następująco:

- Kompania (K) - 100 żołnierzy
- Pułk (P) - 500 żołnierzy
- Regiment (B) - 1000 żołnierzy

Dla jazdy wygląda on nieco inaczej, z racji tego, że jest ona mniej liczna
- Szwadron (S) - 100 kawalerzystów
- Rota (R) - 300 kawalerzystów

Jednostki Regimentów i Roty są osobno opisane jako, że spełniają o wiele ważniejszą funkcję.


Choć z punktu widzenia mechaniki nie ma to większego znaczenia, to tak faktycznie kompanię stanowi 111 ludzi, ponieważ mamy 10 dziesiątek, 10 dziesiętników i jednego setnika, a wciąż jeszcze przydatny jest chorąży, dobosz i kilka innych funkcyjnych osób. Ze względów estetyki oficerów niższego szczebla pomijamy, choć tak naprawdę tam są i walczą. Z tym wiąże się także "zwiększenie" stanu liczebnego kolejnych formacji.

Regimenty i Roty pełnią bardzo ważną funkcję z punktu widzenia mechaniki gry. Mogą one składać się z wymieszanych pułków i kompanii, tworząc z nich zgrany niezależny oddział, który jest efektywniejszy niż 10 osobnych kompanii, czy choćby nawet dwa pułki, lub osobne szwadrony w przypadku kawalerii.

Aby nie rozpisywać za każdym razem składu danego regimentu w dziale wojska należy zbudować schematy przypisane nazwą. Np. tworzę regiment liniowy, który będzie podstawą moich wojsk. W dziale wojska wpisuje

Kod:

Rodzaje regimentów:
- Regiment liniowy - 1 pułk ciężkozbrojnych, 3 kompanie kuszników, 2 kompanie pikinierów
- Regiment wsparcia - 1 pułk lekkozbrojnych, 4 kompanie łuczników, 1 kompanie pikinierów
- Rota koronna - 2 szwadrony ciężkiej kawalerii, 1 szwadron lekkiej kawalerii

Regimenty/Roty posiadają też na tyle kompetentnych dowódców, aby samodzielnie i niezależnie realizować cele strategiczne. Dla przykładu w czasie niespodziewanego najazdu wroga dowódca regimentu może nie tylko zamknąć się w zamku i czekać(jak dowódcy kompanii i pułków), ale także próbować zastawiać zasadzki na wrogie podjazdy, zablokować przeprawy na moście czy też przygotuje ziemne umocnienia przed szturmem wroga. Może nawet i samemu przeprowadzić ofensywę, a to wszystko bez naszych nadrzędnych rozkazów z góry. To jak bardzo kompetentny jest dowódca zależy od jego predyspozycji wpisanych przy regimencie. Nikt nie gwarantuje, że dowódca regimentu prowadząc działania na własną rękę nie odniesie porażki.

Regimenty też ściśle wpisują się w prowincje, w których powstają i służą. Mają wyższe morale przy obronie swoich ziem, a także lepiej ją znają co przydaje się do przygotowywania zasadzek czy obławy na bandytów.

Aby rozróżnić jakie oddziały są z jakiej prowincji do nazwy regimentu należy podać nazwę prowincji

Np. Regiment Liniowy z Awinionu, bądź Awinioński Regiment Liniowy

Po dodaniu współczynnika ogólnego mówiącego o tym jak dobry jest dany regiment mamy:

Np. Awiniońską Rotę Koronną [6] - *, gdzie skala jest od 1 - 12


[cyfra] - oznacza stopień zgrania i umiejętności oddziału, a także jego dowódcy.
gwiazdka - oznacza doświadczenie, w tym przypadku mówi, że jednostka jest doświadczona

Każda prowincja jest w stanie wystawić tylko określoną ilość stałego wojska, a żołnierze z niej rekrutowani są z nią związani. Za wojska mieszczące się w limicie nie trzeba dopłacać za ich utrzymanie żadnych dodatkowych opłat.

Wartość sił zbrojnych, w postaci limitu rekrutacji z prowincji zależy także od liczby ludności i wartości ziem, a w systemie feudalnym dodatkową siłę tworzą rycerze, którzy posiadają własne poczty i zbrojnych, które można powołać pod broń. Ilość wojsk feudalnym jakie się stawią zależy od poparcia, sytuacji w państwie i innych czynników m.in losowych.

Limit nie jest stały i z czasem wzrasta albo maleje w zależności od sytuacji i rozwoju. Także straty wojenne powodują, że limit się zmniejsza i dopiero z czasem wraca do poprzedniego stanu. Dlatego też ważne jest odpowiednie zarządzanie wojskiem.  Dotyczy on tylko i wyłącznie żołnierzy zaciężnych i "zawodowych", ale może mieć wpływ na wielkość pospolitego ruszenia pochodzącego z tej prowincji.


Po zebraniu wojsk pospolitego ruszenia wzrasta ilość żołnierzy do wyżywienia i utrzymania. O ile poczty rycerskie utrzymywane są z kiesy rycerza(wasala) to w razie przedłużającego się konfliktu może zajść potrzeba utrzymania i ich.

Pospolite ruszenie mieszczan i chłopów trzeba już wyposażyć i utrzymać, a pomimo ich niżej przydatności na polu bitwy to wojska zaciężne nie mogą być wszędzie, a i powszechnie wiadomo, że na mięso armatnie nie wystawi się najlepszych oddziałów.

Zebrane wojska trzeba utrzymać. Jeżeli duże wojska zbyt długo będą obozować w prowincji która nie jest w stanie ich utrzymać to będzie to doprowadzać o tymczasowego, a nawet stałego spadku wartości ziem takiej prowincji lub punktów dobrobytu miast znajdujących się w tej prowincji. To dotyczy się zarówno prowincji własnych jak i wrogich, a więc wroga armia obozująca na twojej ziemi ją powoli grabi nawet bez rozkazu dowodzącego nią gracza.

Problem pojawia się dopiero zimą, gdzie obozowanie na otwartym polu, zwłaszcza na wrogiej ziemi daje się we znaki. Jeżeli armia nie będzie miała schronienia pod dachem (co często wiąże się z rozproszeniem oddziałów), to straty spowodowane zimą mogą być większe od tych, jakie zada wroga armia.

Utrzymanie wojsk w żywność w tej wersji nie będzie mocno zmechanizowane i musicie się dopytywać mistrza gry jak stoicie z zapasami dla wojsk.

Gracz jako realna postać w świecie gry w postaci władcy na losy bitwy może wpływać na przebieg bitwy tylko i wyłącznie będąc w niej obecnym, narażając swoje życie.

Jednak nawet najbardziej waleczny i zdolny władca nie jest w stanie być wszędzie. Dlatego potrzebuje swoich generałów, którzy poprowadzą jego wojska. Generałowie mogą wywodzić się z rodziny królewskiej, spośród możnowładców, rycerzy, gildii czy nawet z pospólstwa jeżeli był na tyle zdolny i zdeterminowany aby się wybić.

Każda jednostka jak powiedziano powyżej ma swoich dziesiętników, setników, czy tysięczników-wojewodów itd. Dowódcy regimentów (1000 żołnierzy), są tak jakby pomniejszymi generałami dopóki nie znajdzie się nad nimi ktoś, kto ma wyższy stopień, lub cieszy się większą charyzmą(np dowódca sławnego regimentu).

Umiejętności dowódcy regimentu określa doświadczenie regimentu i jego poziom zgrania. Jest on określony w skali 1 - 12

Umiejętności generałów są określane przez 3 czynniki: umiejętności, doświadczenie i charyzmę.

Pierwsza określa jego zdolności do najlepszego wykorzystania własnych wojsk. Szyk, rozstawienie wojsk, wybór pola bitwy, czy po prostu organizacja przemarszu i logistyka i nie tylko zależą właśnie od umiejętności generała. Czasem losy bitwy rozstrzygają się już przed jej rozpoczęciem podczas ich rozstawiania czy wpierw wyborze pola bitwy i zmuszeniu wroga do ataku w niekorzystnej dla niego sytuacji i dobry generał nie dopuści do popełnienia błędu, którego będzie to skutkiem.

Nawet najlepiej wyszkolony generał z wrodzonym talentem taktycznym, może ustąpić na polu bitwy doświadczonemu staremu wilkowi, który na polu bitwy spędził całą swoją młodość. Tacy weterani są wielce przydatni, gdyż znają niejedną sztuczkę i fortel i nie z jednego z nich wychodzili. Nawet gdy mają niskie umiejętności, to ich doświadczenie robi swoje, choć po prawdzie nieumiejętny dowódca rzadko kiedy dożywa stanu weterana, no chyba, że jest tchórzem, lub bogowie mają go w swojej opiece.

Ostatnia cecha charyzma oznacza jak wielką estymą cieszy się generał i jego wrodzone predyspozycje do przywództwa. O ile stałe wojska będą słuchać rozkazów nawet mało charyzmatycznego, ale dobrego generała to pospolite ruszenie, a zwłaszcza możnowładcy już niekoniecznie i mogą nie poprzeć planu generała, a nawet i prowadzić wojnę na własną rękę. Charyzmatyczni generałowie są jednak problematyczni dla władcy, właśnie ze względu na to, że potrafią pociągnąć za sobą wojsko, chłopów i możnowładców, więc mogą stanowić zagrożenie.


Specjalizacje:

- Piechociarz -
- Kawalerzysta -
- Leśny wojownik -
- Strażnik gór -
- Partyzant -
- Inżynier polowy -
- Fortyfikator -
- Zdobywca

Cechy:
- Waleczność
- Swojski - dowódca pierwszej linii, uwielbiany przez żołnierzy, dzieli z nimi trudy życia, ale i walczy w pierwszych szeregach
- Wyobcowany - dowódca ostatniej linii, wyobcowany i niekochany przez żołnierzy nie naraża życia i woli wysłać swoich żołnierzy na śmierć niż własnoręcznie przełamać szyki wroga.
- Niezrównoważony
- Grabieżca
- Fanatyk
- Rycerski
- Chłopski

Umiejętności i doświadczenie

Umiejętności dowódców są losowane podczas jego rekrutacji bądź awansu.
Skala umiejętności jest od 1 do 20. Im bardziej kompetentny dowódca, tym lepiej sobie radzi w dowodzeniu swoją armią.

Doświadczenie generałów oznacza się w następujący sposób:
- * - doświadczony
- ** - weteran
- *** - doświadczony weteran

Każdy walczy inaczej i czy to Mongołowie, Wikingowie czy Francuzi każdy miał swoją doktrynę, którą wbijano do głowy generałom, a i w niej ćwiczono wojska. Jedni woleli decydującą szarżę ciężkiej kawalerii, drudzy mieli mobilne łodzie i korsarzy, a trzeci najpierw strzelali i dopiero potem zastanawiali się nad walką wręcz.

Każdy gracz może dostosować swoje państwo, do swojego stylu prowadzenia bitew i do tego służy doktryna. Dzięki niej nasi niezależni generałowie będą postępować wyuczonymi, sprawdzonymi sposobami, które opanowało wojsko, a to będzie bardziej efektywnie stosowało tą doktrynę w praktyce. Oczywiście, doktryna głównie dotyczy wojsk stałych, które były ćwiczone w doktrynie i wojsk rycerzy jeżeli panuje system feudalny.

Doktryna będzie miała także wpływ na wyposażenie i jakość waszego wojska(lub w przeciwną stronę), ponieważ to zawsze idzie ze sobą w parze. Jeżeli lekka piechota jest wyposażona w tanie włócznie, małe tarcze i bez pancerza, to będzie ona tania, a doktryna będzie musiała tak wykorzystać te oddziały, aby nie były tylko i wyłącznie do umierania. Znów, jeżeli doktryna nakazuje, żeby generał uderzał masą kawalerii to tylko bardzo zamożne państwa, wręcz imperia będzie stać na posiadanie tysięcy ciężkiej kawalerii na każdym pograniczu.

Doktryna powinna być jasno określona. Może ona zawierać skrypty zachowań wojsk na przykładowe sytuacje.